Στις 22 Ιουλίου του 2011 η Νορβηγία πάγωσε από τρόμο. Ο ακροδεξιός Άντερς Μπρέιβικ οργάνωσε βομβιστική επίθεση σε κυβερνητικό κτίριο του Όσλο και συνέχισε το διαβολικό του σχέδιο, με κάτι ανήκουστο. Οπλισμένος σαν αστακός και προσποιούμενος τον αστυνομικό, κατέφθασε στο νησί Ουτόγια σκοτώνοντας εν ψυχρώ 69 παιδιά, όπου συνευρίσκονταν σε μια εφηβική κατασκήνωση. Το τραγικό χρονικό μεταφέρει στην οθόνη ο γνωστός σκηνοθέτης Πολ Γκρίνγκρας (Ματωμένη Κυριακή, Πτήση 93, Το Τελεσίγραφο του Μπορν), του οποίου το στιλ χαρακτηρίζει, ο ρεαλισμός που επιτυγχάνει με την κινούμενη χορογραφία της κάμεράς του. Εδώ παραδόξως, περιορίζει στο ελάχιστο το «κούνημα», εστιάζοντας περισσότερο στο μήνυμα της ταινίας του, αλλά και τις επιπτώσεις που είχαν οι απεχθείς ενέργειες του Μπρέιβικ. Η σεκάνς της επίθεσης είναι αρκετά ωμή, αλλά καταλαμβάνει μόλις 20 λεπτά, από τα συνολικά 143 του φιλμ. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Άντερς Ντάνιελσεν Λίε είναι πραγματικά ανατριχιαστική και ψυχρή, ενώ το πιο ενδιαφέρον σημείο στην εξέλιξη της πλοκής, είναι οι διάλογοί του με τον συνήγορο που καλείται να τον υπερασπιστεί. Ακούγονται σκληρά πράγματα στο σενάριο, όπως αποσπάσματα από το μανιφέστο των 1.500 σελίδων του τρομοκράτη, το οποίο θεωρεί ως μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα του και την Ευρώπη, τη μετανάστευση και τον κίνδυνο της πολυπολιτισμικότητας. Ο Γκρίνγκρας μας μεταφέρει τον πόνο τον θυμάτων και των συγγενών τους, μέσα από την προσωπική ιστορία δυο αδελφών (ο ένας πολύ σοβαρά τραυματισμένος) που βρέθηκαν εκείνη τη μοιραία ημέρα στο στόχαστρο του κτήνους. Το 22 Ιουλίου είναι παραγωγή του καναλιού Netflix, διαγωνίστηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ της Βενετίας και ενώ χρησιμοποιεί στη διανομή του αποκλειστικά Νορβηγικό καστ, ομιλεί την αγγλική γλώσσα! Το παρακολουθείς με σφιγμένο το στομάχι ως ένα άγριο θρίλερ, αλλά εκπέμπει στοχασμό για θέματα του σήμερα και είναι διεισδυτικά επίπονο συναισθηματικά.
Οι ταινίες της ζωής σου 